متن شعر افشین علا به‌شرح ذیل است:

غذای نذری و شربت؟ چه گفت مردک پست؟

گدای اجنبی افسار خود چگونه گسست؟

زبان الکن این لات، از چه لال نشد؟

میان دست‌ پلیدش قلم چرا نشکست؟

دهن‌کجی به شهیدان و ادعای شعور؟

مجیزگویی خصم و به خلق، ضربت شست؟

کسی که نان سگان می‌خورد چه می‌فهمد؟

غذا و شربت نذری نشانۀ شرف است

حرام‌خوار چه داند که شد به کام شهید

نه نان و شربت نذری، که می ز جام الست

به خویش غره نگردد! خطاب من نه به اوست

که شأن شاعر دل‌خون کجا و جاهل مست؟

دلم پر است نه از او که نیست جز مگسی

دلم پر است ز مصدرنشین سفله‌پرست

دلم پر است از آنان که اسوه می‌سازند

به‌دست خویش برای جوان ز مردم پست

ز صاحبان مناصب که از خصومت‌شان

هر آن که ناصح و دلسوز بود و نخبه، نرست

هر آن که گیشه پسندید، نورچشمی شد

هر آن که شوت بلد بود و گل، به صدر نشست

گناه را ز سلبریتیان مبین که نظام

خودش به تازه‌به‌دوران‌رسیدگان دل بست

برای مردم دانا رسانه هست؟ که نیست

سخن‌شناس و هنرور به خانه نیست؟ که هست

ز مدح و نوحه، جوانان چقدر گریه کنند؟

ز نطق‌های شعاری چه آورند به دست؟

خطای شیوه‌ تبلیغ و حکمرانی ماست

گدای غرب، اگر حرمت شهید شکست...